Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τη ζωή σε μια χώρα που ζει καθημερινά τον πόλεμο, και ακόμα πιο δύσκολο να περιπλανηθεί στους δρόμους της, όπου όλα μοιάζουν φυσιολογικά… μέχρι να ηχήσουν οι σειρήνες…
«Διασχίζοντας με την QJMOTOR SRT 800X την Ουκρανία, οι εικόνες καθημερινότητας που αποτύπωνε η ματιά μου σε τίποτα δεν μαρτυρούσαν την εμπόλεμη κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα. Η ζωή κυλούσε ήρεμα και φυσιολογικά, μέχρι να ηχήσουν ξανά οι σειρήνες του πολέμου και οι ντόπιοι αναζητήσουν εσπευσμένα ένα ασφαλές καταφύγιο από τις ρωσικές βόμβες…
Αλλά κι εγώ έπρεπε να πάρω κάποια βασικά μέτρα προστασίας όσον αφορά τη διανυκτέρευσή μου εντός Ουκρανίας. Όλοι με συμβούλευσαν να αποφύγω τη διανυκτέρευση στα μεγάλα αστικά κέντρα, καθώς αυτά αποτελούσαν τον κυριότερο στόχο των ρωσικών βομβαρδισμών. Γι’ αυτόν τον λόγο επέλεξα να κοιμηθώ σ’ ένα ταπεινό μοτέλ του δρόμου, παρέα με κάποιους ταλαίπωρους φορτηγατζήδες που περνούσαν τράνζιτ την Ουκρανία…
Την επομένη, καθοδόν για τα σύνορα της Ρουμανίας, έκανα μια σύντομη στάση στην πόλη Zolochiv για να επισκεφθώ το κάστρο της, ενώ στην κοντινή πόλη Ternopol περιπλανήθηκα στο υπαίθριο παζάρι, πάντα με τον φόβο μήπως σημειωθεί κάποια πυραυλική επίθεση σ’ αυτό το πολυσύχναστο σημείο της πόλης – ευτυχώς, η τύχη ήταν με το μέρος μου…
Η έξοδός μου από την Ουκρανία πραγματοποιήθηκε στη συνοριακή έξοδο Siret. Και καθώς οι τροχοί της QJ SRT 800X άρχισαν να κυλούν στη Ρουμανία και το QJ TRANS ASIA 2024 έμπαινε γεωγραφικά στα Βαλκάνια, ατενίζοντας πίσω μου την Ουκρανία, μονολογούσα λυτρωτικά μέσα από το κράνος: “Δεν φτιάχτηκε ακόμα ο ρωσικός πύραυλος που θα με πετύχει…”»
